بسم الله الرحمن الرحیم
یکهو دلم خواست در وبلاگم بنویسم. در وبلاگم بگویم سندس انقدر قد کشیده و بزرگ شده که الان بهش میگن خانم معلم. دوست دارم در وبلاگم بنویسم از خاطرات معلمی. از اینکه امروز به مناسبت روز دانش آموز با دانش آموزان مدرسه رفتیم اردو و برای اینکه دانش آموزانم بتوانند روزنامه دیواری با موضوع 13 آبان و روز دانش آموز درست کنند کلی برایشان حرف زدم و آخر سر هم وقتی مدیر مدرسه در مورد این روز پرسید قاطی پاتی یک چیزهایی را گفتند و من را حرص دادند که چقدر بچه های این دوره بازیگوش و حواس پرتند.
خیلی سعی میکنم معلم غُر غُرویی نباشم، اما انصافاً خیلی سخته!
همین چندلحظه پیش داشتم به یکی از دوستانم میگفتم که وقتی بعد دو جلسه تدریس یک درس ریاضی هنگام حل کردن سوال، دانش آموزان سوالاتشان را میپرسند دوست دارم بروم زیر دوش آب داغ!! و احساس ناتوانی میکنم و فکر میکنم من بد توضیح داده ام که خیلی راحت در چشم من زُل میزنند و میگویند خانم نفهمیدیم و این یعنی چی؟!! مدام در حال تدریس میگویم حواست به توضیحات من باشد، صحبت نکن، سرت را بیار بالا، اینجا رو نگاه کن، چیزی ننویس،...... اما کو گوش شنوا!
البته معلمی شیرینی های خاص خودش را دارد، مثلاً وقتی که دانش آموزی نامه ای مینویسد و یا وقتی در مسابقه ای برنده میشوند و با ذوق میپرند در بغلم و از موفقیتشان میگویند و...
