بسم الله الرحمن الرحیم
خسته و کلافه نشسته ام برای انجام کاری که شنبه ای که می آید باید تحویلش دهم. اما بیشتر وقتم صرف جست وجوی کتابهای مربوط به کار شد و من هم خسته تر و کلافه تر شدم و دلشوره هم به سراغم آمد. دلشوره اینکه آیا میتوانم تا شنبه کل کار را انجام دهم. جمله ای از شهید چمران را روی کاغذ نوشته ام و مدام با خودم تکرارش میکنم :«می گویند تقوا از تخصص لازم تر است، آن را میپذیرم، اما میگویم: آنکس که تخصص ندارد و کاری را میپذیرد، بی تقوا است». از طرفی این جمله را میخوانم و درونم آشوب میشود از طرفی در درونم به خودم میگویم نباید تسلیم ضعفهایت شوی...
دچار خوددرگیری شدیدی شده ام. از اینکه شنبه باید برای انجام دادن و یا ندادن کارم به مسئول مربوطه اش جواب یا توضیح بدهم بدم می آید. دوست دارم برای خودم و با ریتم و نظمی که خودم دوست دارم کارم را انجام بدهم.
اصلاً دوست دارم بنشینم گریه کنم. مدام در درونم دو الهام هستند که مدام در حال بحث و جدل باهمند. یکی میگوید تسلیم ضعفهایت نشو، آن یکی میگوید الان وقت مناسبی برای قبول آن کار نبود، آن دیگری میگوید غر نزن و ناشکری نکن و هر کار را باید شروع کرد و نترسید و هر کاری اولش سخت است بعدش راه میافتی آن دیگری چیز دیگری میگوید....
در همین گیرودار گفتم شاید نوشتن کمی آرامم کند. (اما همین نوشتن باعث شد زمان بگذرد و من کاری انجام ندهم!)
