۲۵آذر
بسم الله الرحمن الرحیم
پنج دقیقه دیرتر از روزهای قبل از خواب بیدار میشوم، فقط 5 دقیقه! و همین 5 دقیقه یعنی جا ماندن از اتوبوس و این هم یعنی جاماندن از مترو و همه اینها یعنی 20 دقیقه باید معطل بمانی و این معطلی هم یعنی چهل و پنج دقیقه دیر رسیدن به مقصد.
خواب ماندن فقط به اندازه 5 دقیقه، باعث تأخیر 45 دقیقه ای میشد. حالا فرض کنید از دست دادن فرصت ها و غنیمت ندانستن زمان و به بطالت گذراندن زندگی و غفلت، چقدر انسان را از انسان شدنش باز میدارد، چقدر عقب میافتد و چقدر باید بدود تا برسد به مقصد.... به اینها که فکر میکنم، تنم میلرزد.
چقدر باید در زندگی حواس جمع بود.... به قول دوستی، خدایا خودت هوای ما رو داشته باش.
پ.ن: البته بنده وقتی از اتوبوس جاموندم سریع با تاکسی رفتم و به متروی ساعتی که میخواستم رسیدم، اما اگر نمیرسیدم، 45 دقیقه پِرت میشد.
۹۴/۰۹/۲۵